De meeste mensen gaan dood als ze 25 jaar oud zijn maar ze zijn pas op hun 78ste begraven.
Deze uitspraak heeft me geraakt. Ik weet precies wat ik deed op mijn 25ste verjaardag. Ik weet nog hoe ik me op deze dag verheugde. Ik voelde, verwachte dat er op die dag iets bijzonders ging gebeuren. Ik heb mijn mooiste kleren en schoenen voor die dag aangedaan. Ik heb mijn haren in model gebracht en wat make-up gebruikt. Ik was er klaar voor. Ik arriveerde op mijn werk en …. er gebeurde niets.
Ik was in de wolken, voor een tijdje. Maar der mate de dag voorbij vloog moest ik merken dat mijn wonder uitbleef. De wereld draaide door – we hebben met mijn collega’s een glaasje op mijn verjaardag gedronken en toen ging alles en iedereen weer verder.
Er is leven na de flatline
Ik weet niet precies op welke leeftijd ik even dood ging maar in mijn viertigste jaar heb ik gemerkt dat mijn hart niet meer klopte. En dat was niet OK. Ik begon mezelf in de grootste paniek reanimeren.
Even fast forward. Ik heb net een film van Prince Ea gezien (a must see) en deze heeft me aan de tranen gebracht. Ik blijf je triggeren alleen op de titel, terwijl de video vol zit met haakjes.
Ik geloof en ben zelf het voorbeeld van: er is leven na deze dood. Na de emotionele uitsterving, na het verliezen van het contact met je hart, je emoties, je missie, je vreugde, je plannen, je durven, je dromen en je zachtheid. Er is een weg terug vanuit de flatline. Niets op deze aarde (behalve de echte dood) is onveranderbaar. Vooral als je het heel graag wilt en je er alles voor doet. (Ja, zelfs een zeer ernstige ziekte is in beweging).
En het allemaal begint in je hart. Het maakt het mogelijk dat je hoofd opzij gezet wordt en er ruimte komt voor verandering.
Ik geloof dat de mens echt tot wonderen in staat is.
Ik wil dat je deze film bekijkt. Luister naar wat hij zegt, omdat hij vertelt iets heel belangrijks. Ik ben benieuwd naar wat jou ervan raakt. Zet je het in de comments?
